Kasteel Marquette

De geschiedenis van het “Huys tot Heemskerk”, zoals het kasteel  oorspronkelijk heette, is bekend vanaf 1254. Volgens enkele oude kronieken zou de Rooms-Koning Willem II toen een burcht gebouwd hebben als onderdeel van een beveiligingsstelsel tegen de West-Friezen. Wellicht was er daarvoor op deze plaats ook al een burcht aanwezig omdat het betreffende bouwtype van de zogenaamde ronde burcht vooral in de elfde en twaalfde eeuw gebruikelijk was. Dat het kasteel op een goed gekozen plaats was gebouwd bleek in 1359 toen een beleg door de Kennemers en de Friezen maar liefst enige maanden lang werd volgehouden. De burcht werd in 1418 op last van Jacoba van Beieren verwoest. Na de herbouw had het kasteel geen functie als dwangburcht meer. Ten tijde van de Hoekse en Kabeljauwse twisten speelde het slot een belangrijke rol in de geschiedenis van ons land. Vanaf het eind van de vijftiende eeuw tot het begin van de zeventiende eeuw was de benaming “huis Sevenberghe” naar de toenmalige kasteeleigenaren, de heren van Zevenbergen, gangbaar. In 1618 kocht Daniël de Hertaing, een Henegouws edelman die in het Staatse leger tegen de Spanjaarden vocht, het kasteel,. Hij kreeg het recht om dit voortaan “Marquette” te noemen, naar zijn verloren bezittingen in Henegouwen. Sindsdien is het kasteel in vele handen overgegaan.  Vanaf de veertiende eeuw is er een speciale band geweest tussen het landgoed en de duinen tussen Wijk aan Zee en Egmond. Deze duinen zijn altijd beschouwd als behorende bij het landgoed. Zij zijn in de zeventiende eeuw in delen verkocht aan Amsterdamse kooplui.
In +/- 1740 is de in Barokstijl aangelegde tuin aanwezig. Het landgoed was toen eigendom van J. Rendorp. Het ontwerp is van S. Schijnoort. De beperkingen die het landschap met zich meebracht, stonden de ideale symmetrische opbouw ter weerzijden van de hoofdas in de weg. De strakke rechthoekige aanleg werd vooral bepaald door het lanenpatroon en door het beloop van de waterpartijen. Het op de ontwerptekening aanwezige patroon van lanen en waterlopen is ook nu nog goed te herkennen. Ook de voor de Barokke aanleg kenmerkende natte kom met uitgeschulpte randen is nog aanwezig. Van de binnen het raamwerk van lanen, paden en sloten aanwezige zeer strak belijnde beplanting van geschoren hagen en bomenrijen, plantages van fruitbomen en sterrebossen is bijna niets meer te herkennen. In de huidige Rozentuin is wellicht de latere fase van de landschappelijke aanleg te herkennen, met kenmerkende boomgroepen en randbeplanting en een in het grasveld gelegen vijver met flauw hellende oevers. Het strak gesnoeide lindelaantje is echter weer een overblijfsel van de aanleg in Barokstijl.  De laatste particuliere bewoner verliet Marquette in 1979, sinds 1980 is het kasteel omgedoopt in "Chateau Marquette" en heeft het een commerciële functie. Het landgoed er om heen werd verkocht aan de provincie en het beheer wordt tot op heden door PWN gedaan.